اخترنیوز مولتی مدیا
از وقتی کرونا اومده همه رو یه جورایی درگیر خودش کرده. یه مدتیه که همه مجبور شدن توی خونه ها بمونن. اول هاش زیاد سخت نبود، آخه مدت ها بود که افراد خانواده دور هم جمع نشده بودن و کمتر می شد حتی با هم غذا بخورن اما توی این مدت توفیق اجباری شد که اعضای خانواده بیشتر کنار هم باشن و وقت بیشتری برای کارهایی که مدت ها فرصت نکرده بودن انجام بدن داشته باشن.
ولی بعد از مدتی مردم خسته شدن و البته خیلی ها مجبور شدن برن سرکار. عده ای از مردم شغل شون به صورت روزمزده و اگر کار نکنن در واقع حتی چیزی برای خوردن ندارن. بخصوص توی این زمونه که قیمت ها لحظه ای بالا میره و تورم سر به فلک کشیده. 
البته خداییش کرونا با اینکه وحشتناکه، خیلی ها بیمار شدن و عده ای هم عزاداران اما یه خوبی هایی هم داشته. مثلا همه فهمیدن اگه مدتی اماکن مذهبی تعطیل باشن، هیچ اتفاقی نمی افته. یا اینکه شروع یه زندگی می تونه بدون هزینه های اضافی باشه و یا حتی مراسم ختم بدون هزینه های سرسام آور برگزار بشه و خیلی چیزای دیگه.
ما هم یه سگ کوچولو و با مزه داریم که اسمش فندقه. از وقتی قرنطینه شدیم دیگه کمتر اونو بیرون می بریم. بعضی وقتا خیلی دلم براش می سوخت، آخه می دیدم خیلی افسرده شده و همش یه گوشه نشسته یا خوابیده. بعضی وقتا ساعت ۸ یا ۹ شب می بردمش توی خیابون و تا پارک نزدیک خونه پیاده روی می کردم اما خیابونا بقدری خلوت بود که ترس برم می داشت ولی بیاد قدیما می افتادم که همه مردم سر شب تو خونه ها بودن و خیابونا کاملا خلوت و تعطیل بود. و یه حس نوستالژی به من میداد. حالا اقلا یه کم به یاد روزای بچگی مون می افتادیم که همه سر شب با هم شام می خوردیم و تلویزیون تماشا می کردیم. امشب خبر دادن که تهران زلزله اومده و مردم مجبور شدن ساعت ها بیرون از خونه باشن. حالا طبق معمول همه شروع به ساختن لطیفه و جوک کرده بودن که کرونا به زلزله میگه تو بیارشون بیرون تا من بکشم شون.
خلاصه اینم حال و هوای این روزهای ماست. روزای کرونایی…
روزیتا جمشیدی
