اخترنیوز مولتی مدیا
کلیسای مسجدسلیمان که همانند خود شهر به مخروبه تبدیل شد
کبری قاسمی
روزهای گذشته در شبکه های مجازی عکس هایی از ویرانه های به جا مانده از کلیسای شهر مسجدسلیمان، انتشار یافته است. کلیسائی که زمانی بسیار زیبا و با شکوه بخشی از جامعه چند فرهنگی مسجدسلیمان بود. شهری که در آن اقوام و ملیت های مختلف با همه تنوع فرهنگی و دینی شان در کنار هم با صلح و صفا و صمیمیت زندگی می کردند. کم نیستند کسانی که فقط بخشی از زندگی شان را در آن شهر زندگی کرده اند، خاطرات بسیار شیرینی از آن دوران به یاد دارند و خود را اهل آن شهر می دانند.
مسجدسلیمان که در سال 1287 خورشیدی (1908 میلادی) با اکتشاف نفت به یک شهر تبدیل شد، در آن زمان مدرن ترین شهر خاورمیانه به حساب می آمد و دارای همه امکانات اقتصادی و اجتماعی ، رفاهی و فرهنگی بود. به خاطر وجود کار از سرتاسر کشور مردم به آنجا مهاجرت می کردند. به همین خاطر محله هایی با ملیت ها و قومیت های خاص شکل گرفت و به یک شهر چند فرهنگی تبدیل شد که در نهایت صفا و صمیمت با هم زندگی می کردند. محله اصفهانی ها، محله شوشتری ها، محله ارمنی ها، محله هندی ها، و همچنین محله هایی برای انگلیسی ها. هندی ها را انگلیسی ها با خودشان آورده بودند. ارمنی ها هم از اصفهان یا آذربایجان آمده بودند و گروه بزرگی را در شهر تشکیل می دادند به طوریکه مدارس و کسب های مخصوص به خود داشتند.
آرایشگاه آرارات یکی از بهترین آرایشگاه های شهر بود. یک کلیسای بسیار زیبا و شیکی هم ساخته بودند که از سالن کلیسا برای امتحانات نهایی دانش آموزان مدارس مسلمان هم استفاده می شد. این سالن با مجسمه های زیبایی از مسیح و مریم با شمع های روشن شکوه و ابهت خاصی داشت. ارتباط ارامنه با بقیه بسیار عادی بود و رفت و آمد و دوستی ها هم کاملا طبیعی. «عیسی به دینش، موسی به دینش» جزئی از فرهنگ بختیاری شهر بود. به مرور با انتقال مرکزیت شرکت نفت به اهواز بخش بزرگی از این اقوام شهر را ترک کردند و به مناطق دیگر نفتخیز انتقال یافتند. جامعه ارمنی ها هم کوچکتر شد. گرچه تا زمان انقلاب هنوز در آن جا حضور داشتند ولی به مرور کم و کمتر شدند به طوریکه همین چند سال پیش آخرین ارمنی شهر هم درگذشت. اکنون عکس هایی از کلیسای این شهر در شبکه های اجتماعی دیده می شود که ویرانه های آن کلیسای با شکوه را نشان می دهند. چندی پیش هم عکس هایی از سنگ قبرهای شکسته قبرستان انگلیسی ها پخش شد. بسیار غم انگیز… این بنا می بایستی به عنوان یک بنای تاریخی و میراث فرهنگی ثبت و نگهداری می شد و جزو موزه شهر به حساب می آمد. افسوس… آیا واقعا دلسوزی برای نگهداری فرهنگ نیست؟!
