شعر و داستانی کوتاه از فرهاد صادق زاده

شانه را برداشت و شروع به شانه زدن موهایش کرد. وجودش پر از تشویش شد که مبادا کسی از رابطه اش بو ببرد. خودش هم نمیدانست چه اتفافی افتاده است. ولی میدانست که این احساس از درونش نشأت میگرفت و خارج از طبیعتش نیست. در حالی که داشت موهایش را شانه میزد، یادش امد که باید مقنعه اش را اتو بزند، شانه را زمبن گذاشت و دوید. دختر بعد از اینکه لباسهایش را پوشید به آشپزخانه رفت و از مادرش پول تو جیبی خواست. مادرش شروع به غر زدن کرد که من نمیتونم روزی ده هزار تومان به تو بدهم برای حله هوله.

دختر پنج هزار تومان از مادرش گرفت و در پاسخ به مادرش که از او پرسیده بود مگر ناشتا نمیخوری، گفت: نه.

دختر کفشهایش را پوشید و کیفش را روی کولش گذاشت؛ و از مادرش خداحافظی کرد و در را پشت سرش بست. پله ها را با انرژی و شوق پایین میرفت و زیر لب، طوری که صدایش شنیده نشود، میخواند; وقتی میای صدای پات از همه جادهها میاد… در حیات را که باز کرد؛ پدرش پشت در بود. پدرش با حالتی جدی و خشمی کنترل شده از دختر خواست که با او به خانه برگردد. دختر با خوشحالی و خنده کنان گفت که من اشتها ندارم و ناشتا نمیخورم. پدرش گفت بیا بالا کارت دارم. به محض وارد شدن به خانه، پدرش رو به مادرش گفت که تو اینجا چه غلطی میکنی که این دختر باید با این شکل و شمایل به مدرسه برود؟

مادر که خیلی ترسیده بود از دخترش خواست که صورتش را بشورد و مقنعه اش را هم درست کند. دختر با بغض از خانه خارج شد و در راه مدرسه همش به این فکر میکرد که چرا پاسخ به احساسات گناه است؟ مگر فلسفه زندگی این نیست؟ مگر تشنگی، یک احساس نیست یا اینکه کسی از بیرون میگه که ما الان تشنه ایم؟ بعد از رفتن دختر، پدرش سر سفره به همسرش گفت که باید بیشر مواظب این بچه باشی، او دیگر بچه نیست و چهارده سال سن دارد. زن هم با آب و تابی خاص از خشونت هر روزه اش با دختر میگفت و در همین حین از پسرش میخواست که لباسش را بپوشد تا که دیر به مدرسه نرسد. بعد از رفتن پسر، زن رو به همسرش کرد و گفت نه گوشت داریم نه برنج. مرد گفت که تقاصای مساعده دادم اگر موافقت کنند سر راه برگشت با خودم میگیرم. مرد سرکار رفت، زن هم سفره را جمع کرد و ظرفها را شست. زن تلویزیون را روشن کرد و سمت تلفن رفت. شماره خواهرش را گرفت و موضوع بحث را هم انتخاب کرده بود که از غیرت و تعصب همسرش حرف بزند.