اخترنیوز مولتی مدیا
مهدی قاسمی
از دوران بچگی و برای به دست آوردن هزینه تحصیلم تو پارک آدامس میفروختم تا وقتی که صاحب برج ها و ثروت عظیم شدم یک نکته مهم در این مسیر زندگی من نهفته شده بود که بعدها فهمیدم.یکی از همون روزها که خسته و کوفته با کفش های پاره و پوره تو اون سوز و سرمای زمستان و گوشه پارک کنار بخاری رستوران در حال گرم شدن بودم، مردی با پالتوی سیاه، لاغر اندام و عینک دودی با موهای جوگندمی وارد رستوران شد، منم به طرفش رفتم و با نشون دادن جعبه آدامس ها پرسیدم: آقا آدامس نمیخرید؟!
یک روز دیگر که تو اون هوای سرد و ابری هنوز چیزی نفروخته بودم، ناامید و با نزدیک شدن غروب و تاریکی هوا در حال خروج از پارک، اونم از لابه لای نرده های پارک بودم که دوباره چشمم به همون مرد افتاد، در حالیکه در یک ماشین گرونقیمت که اون موقع ها حتی اسم ماشینشم نمیدونستم، نشسته بود و سیگاری لای انگشتاش بود…
آن روز خوشحال و خندان که پول زیادی به دست آورده بودم راهی خونه شدم.
سالها گذشت و من فارغ التحصیل شدم و بعد از آن استخدام سازمان و حزب سیاسی شدم و اینقدر پیشرفت کردم که در طی چند سال رئیس حزب شدم و کلی اعتبار و البته پول و همانطور که گفتم ملک و ساختمان که البته اکثرا از طریق رانت و روابط سیاسی اندوخته بودم…
اینکه چرا اینکار رو کردم بر میگشت به خوی پلید سیاسی من که آلوده شده بود به سیاست و پلیدی که وجه مشترک همه سیاسیون دنیاست، خویی که نه تنها پدر و مادر نمیشناخت که احساس و درک هم نداشت..
آن مرد یکسال بعد از برکناری من از دنیا رفت و دو سال بعد از وزارتم، به جرم اختلاس و ارتشا دستگیر و توسط دادگاه همه اموالم توقیف و راهی زندان شدم…
الان که این مطلب را مینویسم پنج سال هست که در زندان به سر میبرم و هنوز به گذشته و حال خودم می اندیشم که البته هر دو صفر بود. بعد از این سالها فهمیدم که موفقیت و پیشرفت علاوه بر پشتکار و استعداد به ذات و ظرفیت آدمها هم بستگی داره….
