بوسه مرگ؛ افسانه رستمی

افسانه رستمی

وقتی خانه‌ات نا‌امن می‌شود و جایی برای ماندن نداری. وقتی بیگانگانِ اشغالگر، هوای خانه‌ات را مسموم کرده باشند و جواب هر اعتراضی گلوله باشد و زندان. وقتی تمام آرزوهایت خلاصه می‌شود در یک کلمه‌ «سفر»، گریزی نیست جز اینکه کوله‌بار کوچکت را بر می‌بندی، دل از تمام دلبستگی‌هایت برمیکنی و قدم بر مسیری می‌گذاری که به روشنی می‌دانی که در یک سویش مرگ به انتظارت نشسته و در سوی دیگرش تا ابد آوارگی و درد بی‌درمانِ غربت. اما با علم و آگاهی از تمام ناملایمات، به راهت ادامه میدهی و با خود می‌گویی که هرگز باز نخواهم گشت زیرا کسی در این خانه ماتم‌زده انتظار بازگشتم را نمی‌کشد. رنجور و مأیوس کوله‌‌بارت را بر‌میداری و گم می‌شوی در غبار جاده‌ای که ابتدایش خانه‌ات است و انتهایش یک دنیا آزردگی و پریشانی.

مسیری که در امتدادش، گرگ‌های درنده با دندان‌های تیز به کمینت نشسته‌اند؛ عده‌ای با نام پر طمطراقِ حقوق بشر، عده‌ای به نام حمایت از آوارگان و البته دیگرانی هم هستند که با تأسیس انجمن‌ها و سازمان‌های گول‌زنک، برای درد‌هایت کیسه دوخته‌اند که هر چقدر رنجور‌تر باشی کیسه‌هایشان برایت گشاد‌تر می‌شود، اما دریغ از مرهمی که برای تَسلای دردت بر زخمت بگذارند.

از درد تنهایی و بیچارگی، سُفره‌ی دلِ پر از زخم خود را می‌گشایی برای سازمان‌های بی‌خاصیت و مردم‌فریب. چنان پا به پایت به پهنای سازمان‌هایشان با تو اشک می‌ریزند که باور می‌کنی جای تمام بی‌کسی‌هایت را پر خواهند کرد؛ که باور می‌کنی گوش‌هایی برای شنیده شدن حرف‌هایت پیدا کرده‌ای و دستی برای یاری گرفتن یافته‌ای. اگر زن باشی و جوان، که دندان گرگ‌ها چنان برقی از سر شادی می‌زند که چشم حقیقت‌بینت را کور می‌کند و اگر هم مرد باشی، به گونه‌ای دیگر گوش احساساتت را می‌بُرند.

در این راه اما، تمام امید‌هایت به لطف همین فعالان، مدافعان و مشاوران، با وعده‌های دروغین و پُزهای جذاب حقوق بشری، یکی‌ پس از دیگری نابود می‌شنود. سرخورده، آواره و وامانده‌تر از پیش، به دریا میزنی و تنها به یک چیز می‌اندیشی؛ «یا می‌رسم  یا می‌میرم»؛ چون می‌دانی که راه سومی برایت باقی نمانده. بازگشت به خانه مساوی است با مرگ و در مقابل، ماندن در کشوری که تمام مسیرهای نجات را برایت به بن‌بست رسانده هم یعنی، مرگ تدریجی. پس دوباره کوله‌ات را بر‌می‌داری، به دریا میزنی و بوسه میزنی بر لبان مرگی که در قعر دریا به انتظار بلعیدن آرزوهایت نشسته.

دریا‌ها به نیکی می‌دانند رازهای سر به مُهر مسافران آواره را و ماهیان جشن می‌گیرند با تکه‌هایی از وجود نا‌امید آوارگان غوطه‌ور در پهنه‌ی دریا که هرگز رنگ خوشبختی و آرامش را ندیده‌اند. در نهایت تنها این کوله‌‌پشتی‌های ساده و بی‌ریا و پر از خاطره هستند که تا ابد در سکوتِ ژرفای دریاها آرام می‌گیرند و آرامش را تجربه می‌کنند.