سرگذشت افتاب قسمت ( ۳۶‎)؛ افسانه رستمی

آرش داشت موهایش را شانه می‌زد و زیر لب زمزمه می‌کرد. کبکش خروس می‌خواند. صدایم را صاف کردم و گفتم: باید باهم حرف بزنیم. بدون اینکه برگرده گفت: خیره! می‌شنوم. چای ریختم، گفتم: بیا بشین. این موضوع شاید از نظر تو بی‌اهمیت باشه اما برای من هزار و یک بیچارگی داره که باید باهات حرف بزنم. نشست و کاسه‌ی مربا را کشید جلوش و گفت: بگو، اما یادت باشه من تصمیمم را مدت‌هاست گرفتم، پس بی‌خود تلاش نکن که منصرفم کنی.

گفتم: به این فکر کردی که من و علی کجا باید بریم؟ گفت: ببین آفتاب، الکی ننه من غریبم بازی در‌نیار و شلوغ کاری نکن! لیلا به خاطر من دیروز طلاق گرفته، نامردیه من بی‌خیالش بشم. اتفاقاً من می‌خواستم امروز باهات صحبت کنم، خوب شد خودت پیش‌قدم شدی. مادر لیلا قبول نمی‌کنه تا زمانی که زن دارم من و لیلا ازدواج کنیم حتی اگر تو رضایت بدی. پس تو بیا و معرفت به خرج بده طلاق بگیر بعد که با لیلا ازدواج کردم دومرتبه به تو رجوع می‌کنم!

من بهت‌زده فقط نگاهش می‌کردم. هر جمله‌اش مانند پُتکی بر فرق سرم فرود می‌آمد. یک مرد چقدر می‌تواند وقیح و بی‌ملاحظه باشد که زل بزند در چشم همسر ۲۵ ساله‌اش و با وجود داشتن پسری ۳ ساله، از ازدواج مجدد با زنی حرف بزند که به خاطر یک مردِ زن و بچه‌دار، از همسرش طلاق گرفته و یک پسر ۹ ساله هم دارد؟

هر چقدر بیشتر توضیح می‌داد بیشتر ازش بیزار می‌شدم. محکم با دست کوبیدم روی میز و گفتم: لطفاً بیشتر از این خودت را خراب نکن. کاش هرگز آرزو نمی‌کردم باهام حرف بزنی، تو واقعاً بی‌شرمی. بدون اینکه بدانم کجا باید بروم بلند شدم و علی را که خواب بود بغل کردم و از خانه زدم بیرون.

اول صبح بود و کوچه خلوت و آرام. به پهنای صورتم اشک می‌ریختم. تاکسی کنار پایم ترمز کرد و نا‌خودآگاه گفتم: سیدعباس…