“یکشنبه ها با کافی طنز آقا مهدی” با طنز: “علی بی غم!” مهدی قاسمی

از اون روز به بعد علی، دیگه نه میخندید و نه شوخی میکرد، خلاصه کار علی همین شده بود از سرکار که میومد بست مینشست زیر دیوار کاهگلی و زل میزد به ایوان و ساکت و بیحرف و بی کلام  همونجا می نشست. حال علی به جایی رسید که دیگه سرکار هم نمیرفت و از صبح تا پاسی از شب همونجا می نشست و تکون نمیخورد.

اهالی محل که همیشه علی بی غم رو شاد و سرحال دیده بودند، باورشون نمیشد که علی بی غم رو تو این حالت پریشونی و متفاوت ببیند. علی قید همه رفیقاش و کافه رو کلاً زده بود و بست نشین دیوار کاهگلی شده بود و دنیاش، دنیای غریبی شده بود. علی که نه کار  و نه سواد درست حسابی داشت، میدونست که اگر به خواستگاری فیروزه بره حاج ممد حسن دخترشو به او نمیده، آخه علی که تنها کاری که تا حالا کرده بود کارگری ساختمون روز مزدی بود که اونم تمام پولاشو تو کافه با رفیقاش به هدر میداد و هر شب مست و لایعقل تو محله میزد زیر آواز و بدمستی…

روزها گذشت و گذشت و اهالی محله دلشون برای علی بی غم واقعی با اون شوخی ها و بذله گویی هاش تنگ شده بود. یک بار هم چند نفر از اهالی محل با ننه پیر علی به خواستگاری فیروزه رفتند، اما حاج ممد حسن گفته بود که جنازه دخترشو هم رو دوش علی نمیگذاره….

چندی بعد هم حاج ممد حسن  که داشت میدید که تشت رسوایی برای دخترش تو محله داره پر میشه، دست به کار شده  خیلی سریع دخترشو به پسر برادرش که خیلی متمول و ساکن یک شهرستان خیلی دور بود، شوهر داد و داستان مزاحمت های علی را به پایان رسوند.

علی از فردای روز عروسی فیروزه کارش به جنون کشید پس از چندی علی رو بردند به آسایشگاه روانی و بستریش کردند خدا بیامرز ننم  همیشه به من میگفت: علی بی غم هم باشی اگر با اونی که باید باشی، نباشی میشی “کوه غم!”