سیاست و آرامش؟!

 همه کوشش‌ها و ستیغ بلند آرزوها در زندگی، شادی و آرامش است. آرامش، شادی دیرپای است. آرامشِ دیرپای هم جایی ست که مردم آن دیار گرفتار سیاست‌بازی نباشند. جایی که سردمداران سیاستگر پلید باشند، آرامشی نیست، شادی نیست، راه رفتن، نشستن، آب نوشیدنِ تک‌تک مردمان هم سیاسی می‌شود. آنگاه مرگ بر بودن در چنین هوایی برتری دارد. یادم آمد که برتولد برشت هم در اپیزودی از نمایش‌نامه‌ی ترس و نکبت رایش سوم از دهان مردی در گفت و شنود با همسرش گوید؛ اگر زندگی اینه، من مرگ را بر این زندگی برتری میدم.

سیاست خوب در سامان‌دهی این است که مهر پهنه‌گستر شود، میان مردمان آشتی، مهر، دوست‌داشتن، شادی و رقص و آواز و هنر پرتو افکَنَد و غم بستری نیابد. گر سیاست به جدایی و ستیز و تلخی میان ما بینجامد، باید هشیارانه آن سیاست را به دور انداخت. مهر و دوستی هزاران هزار بار باارزش‌تر است از سیاست‌گراییِ بارآورنده‌ی تلخی، جدایی و ستیز میان کسانی که می‌توانند یار و همدل و هم‌رقص همدیگر باشند.

مهمیر، ۲۷ دی‌ماه

۷۸۶۳ میترایی،

۱۴۰۳ سال خورشیدی

 ۱۶ ژانویه ۲۰۲۵ ترساچلیپایی