اخترنیوز مولتی مدیا
تلاقی سیاه ایمنی و فکاهی
جمشید گشتاسبی
سازمان جهانی بهداشت که در سال 1948 در اولین مجمع جهانی خود، هفتم آوریل را روز جهانی بهداشت نام گذارد تصریح کرده بود ” سلامتی یک وضعیت کامل روحی، اجتماعی و جسمی است، نه فقط عدم وجود بیماری یا ناتوانی.”
بیش از هفت دهه از آن زمان می گذرد و جامعه بشری طی این مدت دستاوردهای بسیاری در زمینه ی بهداشت و سلامت داشته است اما در گوشه و کنار جغرافیای این جهان هنوز بسیار است جاهائی که بهداشت و سلامتی یک معضل اساسی ست چرا که چیزی به نام فقر هست که گاه از هر آلودگی و اپیدمی خطرناکی بیشتر جسم و روح آدمی را مورد تهاجم قرار داده و او را از پا در می آورد.
هفتم آوریل، روز جهانی بهداشت فرصتی ست برای توجه و تمرکز بیشتر بر آنچه هنوز در ساده ترین شکل حضور خود ضد سلامت جامعه و آحاد بشری ست.
کیست که نداند فقر بستری به غایت مناسب برای آلودگی و تحلیل و تضعیف سلامت و بهداشت انسانها در یک جامعه می تواند باشد و امروز به مدد پیشرفت سیستم اطلاع رسانی و ارتباطات، بود و نبود هر امکانی در یک جامعه به سادگی قابل ارزیابی و رسیدگی ست. فقرزدائی خیزی اساسی برای تحقق سلامت جامعه است.
نیم قرن پیش در جنوب ایران در شهر آبادان در جوار بزرگترین پالایشگاه نفت جهان، بیمارستان و مراکز درمانی توانمند و به روزی وجود داشت که در نوع خود بی همتا بودند و خدمات درمانی به روز و رایگانی به کلیه ی کارکنان صنعت نفت می دادند. آموزشگاه پرستاری وابسته به آنها نیز هر ساله پرستارانی مجرب و مجهز به دانش درمانی روز جهان را به کادر درمانی جامعه ی چند ده هزار نفری کارکنان صنعت نفت می داد.
و امروز یک پزشگ خوزستانی از بحران در بسیاری از بیمارستانهای خوزستان خبر داده و به دویچه وله می گوید:” شاید کسی در آلمان باور نکند که وزارت بهداشت ما از سر استیصال واکسن داخلی را روی رفتگران آزمایش می کند، به این امید که اینشاءالله بی خطر باشد.”
تلخی و سیاهی بسیار است ……..
آری، امروز ما به میمنت و مبارکی حضور روحانیت در رأس قدرت، بازارسیاه دارو داریم. درمان و داروی رایگان، خیالی بیش نیست.گرانی و تورم لجام گسیخته ی قیمتها هم یعنی گسترش جمعیت محروم و فقیر. تغذیه ی ساده هم به یمن تدبیر حکیمانه ی دزدان حاکم بغایت پرهیزگار و ساده زیست مان دارد از سفره ی بسیاری از شهروندان در سراسر کشور رخت بر می بندد. به همین سادگی بیش از هر زمان دیگری ایران و ایرانی دارند از بهداشت و سلامت فاصله می گیرند چنانکه از یک سفره ی ساده.
ایران عضو سازمان جهانی بهداشت است و روشن نیست که این عضویت کمترین روزنه ی امن و امید بخشی در مصاف با آسیب پذیری و عدم امنیت بهداشتی و سلامت یک ایرانی می تواند باشد در جهانی که حالا دیگر بیش از یک سال است با یک اپیدمی همه گیر در ستیز است؟
آیا سازمان جهانی بهداشت اساساً فعالیتی را سازمان می دهد؟ آیا رهنمودی به دست اندرکاران در جهت پیشبرد امر سلامت جامعه می دهد؟ آیا از چند و چون سیاستها و مدیریت های بهداشتی جوامع آگاه است؟
آیا تنها ویترینی جهانی ست در جهانی که هزاران چهره دارد و یا واقعاً سازمان جهانی مددکاری ست با نگاه به ایمنی ، بهداشت و سلامت عمومی در جهان و اتخاذ سیاست و توصیه های ایمنی به کشورهای عضو، و متعهد به کنترل فعالیت های مسئولین جهت نیل به ایمنی بیشتر جامعه؟
می گویند مسئولیت این سازمان مدیریت جهانی جهت کنترل انتشار بیماری ها در سطح دنیا ست. و همچنان پرسشی از دل نگرانی های موجه به اذهان خطور می کند که اجرای مقررات طراحی شده توسط این سازمان جهانی متولی سلامت بشر در کره ی زمین برای کلیه ی کشورهای عضو الزامی هست یا نه؟ و اساسا این سازمان اشراف یا نظارتی بر عملکرد حکومتها به هنگام بروز فجایع عمومی در حوزه ی سلامت دارد؟
آیا این سازمان جهانی می داند مسئولین کشوری چون ایران که از اعضای این سازمان هم هست برای سلامت شهروندان خود چه سیاست هائی را اتخاذ می کنند؟ آیا متوجه هستند که کروناچگونه در مواردی عدیده یار غار دولتمردان و حکومت بی عرضه ایست که کمترین بهائی به سلامت شهروندان خود نمی دهد؟ آیا متوچه ی تناقضات موجود در اخبار و کل سیستم خبررسانی کشور در رابطه با کرونا نیستند؟ آیا فرمان تاریخی سلامت ستیز ممنوعیت ورود واکسن آمریکائی و انگلیسی به گوششان نرسیده است؟
یک هفتم آوریل دیگر هم گذشت!
شگفتا که هفتم آوریل روز جهانی کاریکاتور هم هست. آیا در عصر حقایق کاریکاتوریزه ی وحشتناک زندگی می کنیم یا آنچه هست همزمانی تصادفی بسیاری مناسبت ها در جهانی پر از مناسبت های خوب و بد و اتفاقی اما کمتر شیرین و بیشتر تلخ است؟!
جان اشتاین بک گفته بود: “یک روح غمگین می تواند به همان اندازه ی میکرب کشنده باشد.”
به گمانم ایران امروز موطن ارواح غمگین بسیاری ست!
خوفناک است آنچه در ایران می گذرد. مسئولین فقط آمار می دهند. ارقامی مدیریت شده یا بهتر است بگوئیم دستکاری شده بنا بر مصالح خود و متناسب با سیاست هایی که دیگر بعد از چهار دهه ی سیاه آشکار شده جز بدبختی و پسرفت حاصلی برای مردم نداشته است.
اخبار بد ایران بسیار است و بدهای بیشتری هم در راه است. آیا سازمان جهانی بهداشت می داند جمهوری سیاه اسلامی تامین سانتریفیوژهای نیروگاه هسته ای را بر تامین واکسن کرونا ترجیح می دهد؟
فاجعه از دل اقتداری فکاهی در گوشه و کنار خاک ایران ما جاری ست. متاسفانه دنیا هم می بیند و انگار ندیده است!
چند روز بعد از هفتم آوریل، روز جهانی بهداشت و روز جهانی کاریکاتور
جمشید گشتاسبی
