شعر چاووشی تاریک، پورمزد کافی (منظر)

پورمزد کافی (منظر)

چاووشی ی تاریک

نه من خاموشم
در این دریغ
تیغ
از عبور حنجره میگذرد

که کشته گان عاشق ترین بودند
و ما
به سرودی نخواندیمشان

هر چند که خاک
فروتنانه در نقد آدمی ست

باری چه سرگذشتی ست
که اعتماد من نیز
تمامی ی شکست من باشد

و امید
کوره راهی
که از حضور خونبار فاجعه بگذرد

آه اگر که خانه ی من
از درک حضور تو هراسی می داشت

و یا چاووشی ی قبیله ی عصیانی ام
چنین وهم انگیز می نمود
که بر گداری از باریکه ی شمشیر
از ماه و ستاره نیز
نفرین شوم.

ورنه تحفه ی جانم
غرامتی بی مقدار بود
و آسمان
از این سیاهتر
بر سینه ام نمی‌بارید

نه،
در این آزمون تلخ
تنها ، شکست نابهنگام من نیست
که تجربه می شد

پریشانی ی شهاب های آسمان تو نیز
غم نامه ی عظیم هجرت بود

از این است
که آبگینه وار
به تلنگری
می شکنیم

۲۲ بهمن ۱۳۶۷،  آلمان

از دفتر (از این فلات پر اندوه)