خاطره دوران کرونایی، مینا قطاع

روزهای قرنطینه من و دخترم
تمام کیک هایی که من و دخترم بلد بودیم را پختیم. چند مدل شیرینی درست کردیم. پیتزای ماهی تابه ای و لازانیای بدون فر یا چند مدل نان خانگی. چند روز توی آرشیوهایمان گشتیم. عکس های کودکی، عکس های مدرسه، عکس های تولد، انگار توی این بیش از یک ماه قرنطینه برگشتیم به خودمان، یکی مان بیشتر کتاب خواند، یکی مان بیشتر شنید. یکی رفت سراغ هارد فیلم هایش، یکی هم کیف کرد که روی پارچه های سفید گلدوزی کند. یک جایی نخواستیم به روی خودمان بیاوریم و توی تنهایی رقصیدیم. یوتیوب را باز کردیم و یوگا کردیم. از این خط پریدیم آن خط و تا خود صبح توی اینستاگرام گشتیم. تماس های تصویری را جواب دادیم و مردم را شبها بیخواب کردیم.

موزه ی لوور را با گوشی هایمان چرخیدیم. شبها بیدار ماندیم. صبح را تا ظهر خوابیدیم. صبحانه مان را ساعت سه بعد از ظهر خوردیم. ناهار را چند ساعت بعدش. شام را تکه تکه کردیم میان ساعت های شب تا صبح. هر خوراکی که خریدیم شستیم. هر چه را داشتیم با وسواس خوردیم . هر بار سرفه کردیم ترسیدیم. هر بار گرممان شد خیال کردیم تب کردیم. خبر بد شنیدیم، آمار دروغ شنیدیم، عکس های دردناک دیدیم، خسته شدیم. دوباره رفتیم سراغ لازانیا پختن و کیک درست کردن. هی تو سرمان این سوال می چرخید آخرش چی؟ هی پرسیدیم تا کی؟ دیگر خبرها را دنبال نکردیم.
در این مدت آرایشگر شدیم، آشپز شدیم، تعمیر کار شدیم و … دلمان برای کوچکترین دلخوشی هایمان تنگ شد، برای شیرینی فروشی شهرمان، پیتزاهای فلان فست فودی، قهوه های فلان کافه، پیاده روی در شهر زیبای کلن و…
ما دیگر آن آدم گذشته نبودیم و چیز جدیدی را تمرین می کردیم. یونس شدیم در شکم ماهی، ایوب شدیم در آزمون صبر، موسی شدیم در طور سینا، نوح شدیم در طوفان، یعقوب شدیم در انتظار یوسف. ما هر کدام پیامبر زمان خود شدیم. پیامبری که این بار معجزه اش زنده ماندن برای طلوعی دیگر بود. برای لمس چند لحظه آرامش در دل طبیعت، برای شنیدن صدای پرندگان، برای معجره ای بنام زندگی عادی ….
مینا، آپریل ۲۰۲۰ کلن