اخترنیوز مولتی مدیا
اتحاد عمل نیروهای ملی و دمکرات بمنظور گذار از بحران و نجات ایران
دکتر حسن ماسالی
هم میهنان و آزاداندیشان مبارز ایران :
هم اکنون خطرات بزرگی استقلال کشور و سرنوشت مردم میهن ما را تهدید میکنند. از یک طرف نظام مرتجع، دین سالار و ضد ایرانی موجب اضمحلال جامعه و پایمال شدن حقوق مردم شده است وبا سیاست ماجراجویانه و تروریست پرور، استقلال کشور را در معرض خطر قرار داده است، از طرف دیگرخطر آن وجود دارد که نیروهای خارجی با مداخله نظامی سبب کشتار مردم، ویرانی کشور، گسترش خشونت و عامل جنگ داخلی در ایران شوند.
همچنین باید توجه داشته باشیم که پراکندگی و فرسودگی بخش مهمی از نیروهای مخالف رژیم، موجب شده است که قدرتهای خارجی نیز به “بی کفایتی اپوزیسیون موجود” آگاهی پیدا کنند و لذا احتمال دارد که با وجود همه شاخ و شانه کشی ها علیه رژیم جمهموری اسلامی، با همین رژیم مصالحه کنند.
دراین شرایط حساس وظیفه نیروهای ملی، دمکرات و ترقی خواه ایران چیست؟
آیا نیروهای ملی، دمکرات و ترقی خواه ایران که طرفدار برچیدن نظام مرتجع حاکم در ایران هستند، با وجود نفرتی که علیه رژیم احساس میکنند، میتوانند از دخالت نظامی خارجی پشتیبانی کنند؟
آیا دخالت نظامی خارجی منجر به “همدلی” بخشی از مردم و بخشی از اپوزیسیون سرگردان ایران نسبت به نظام مرتجع حاکم خواهد شد و یا منجر به “بی تفاوتی” آنان نسبت به فاجعه جنگ خواهد گردید؟
آیا نیروهای ملی، دمکرات و ترقی خواه ایران قادرند ضمن مخالفت با دخالت نظامی خارجی، نقش موثری در برچیدن نظام مرتجع حاکم ایفا کنند؟
اگر فرض کنیم که فشارهای بین المللی علیه رژیم موجب باز شدن نسبی “فضای سیاسی” در ایران شود، آیا اپوزیسیون کنونی ایران با خصلت و کیفیت کنونی خود قادر است از آن به طرز شایسته ای بهره برداری کند و آنرا گسترش دهد؟
واقعیت این است که؛ برخی از محافل اپوزیسیون کنونی ایران ترجیح میدهند که به هرقیمتی شده به قدرت برسند، حتی اگر ایران ویران شود. و از آنجائی که فاقد پشتوانه مردمی و قدرت مبارزاتی هستند، بطور پنهان و آشکار از دخالت نظامی خارجی پشتیبانی میکنند تا از آن طریق وارد ایران شوند و با حمایت خارجی بر اریکه قدرت تکیه زنند.
واقعیت این است که؛ بخش بزرگی از نیروهای ملی، دمکرات و ترقی خواه ایران از تشکل و سازمان یافتگی خلاق برخوردار نیستند.
واقعیت این است که؛ اکثریت قریب به اتفاق مردم جامعه ایران از رژیم حاکم بیزارند اما بعلت بی کفایتی مخالفین رژیم، از اپوزیسیون کنونی ایران سلب امید کرده اند.
ساختار تشکیلاتی فرسوده، تفرقه و پراکندگی موجب شده است که با وجود آگاهی از ماهیت رژیم کنونی و خطر بروز فاجعه دیگری که روی خواهد داد، اکثریت این افراد و محافل همچنان آتشین حرف میزنند، ناله سر میدهند، اما همدیگر را تخریب مینمایند و نهایتاً مثل گذشته، دنباله رو حوادث خواهند شد.
در چنین شرایط حساس و خطرناک چه باید کرد؟
تحقق همه طرح ها و آرمان های دمکراتیک بدون سازماندهی مردم سراسر کشور و بدون اتحاد عمل دمکراتیک پیشگامان آزادی در داخل و خارج از کشور، امکان پذیر نخواهد بود.
اعتقاد دارم که ورزیده ترین مبارزین سیاسی و اندیشه ورزان فعال جامعه که از فرهنگ، سلوک و منش دمکراتیک برخوردار هستند، قادرند سهم بزرگی در ایجاد قدرت متقابل اجتماعی که رژیم حاکم را بزانو درآورد ایفا کنند و همچنین از دخالت نظامی خارجی جلوگیری به عمل آورند.
اعتقاد دارم که در شرایط حاد کنونی، افراد کاردان و دمکرات ایران نباید بیش از این عمر و نیروی خود را درخرده کاری، پراکنده کاری و در مناسبات موروثی و قبیله ای تلف کنند، بلکه ضروری است که با همدیگر بر اساس برنامه عمل مشترکی هم پیمان شوند و با اتحاد عمل و تشکیل گروه های کارمشخص، و با تشکیل یک جبهه ائتلافی قدرتمند، مبارزات خود را در داخل و خارج سازماندهی نمایند.
ما اجازه نداریم دربرابر صحنه سازی ها و زد وبندهای نیروهای ارتجاعی و تخریبگر منفعل باقی بمانیم و یا خود را اسیر ساختار تشکل های فرسوده و مناسبات فرقه گرایانه کنیم و دنباله رو حوادث شویم.
ضروریست با وجود غفلت هائی که تاکنون شده است از شرایط و فرصت های تاریخی موجود به نفع مصالح مردم و جنبش دمکراسی خواهی ایران، بطور دسته جمعی و سازمان یافته بهره برداری کنیم.
به سهم خود از همه افراد سوته دل، کاردان و دمکرات منش ایران دعوت مینمایم که برای شکل گیری یک جنبش پیشتاز پیشقدم شوند.
برنامه عمل پیشنهادی به قرار زیر میباشند:
١- برگزاری کنفرانس مشترک (حداکثر تا سه ماه دیگر) با مشارکت کوشندگان سیاسی، ملی، دمکرات و ترقی خواه با گوناگونی اندیشه، به منظور سازماندهی گروههای کار و ایجاد شورای همآهنگ کننده “پیمان برای اتحاد عمل مشترک”، تا جنبش دمکراسی خواهی ایران بتواند به نیروی قدرتمندی تبدیل شود.
٢- مخالفت با دخالت نظامی نیروهای خارجی در ایران از طریق کارزار تبلیغاتی و سازماندهی گفتگو و برگزاری کنفرانس های هدفمند برای جلب همکاری نیروهای مخالف جنگ و اجتناب از همکاری با گروه هائی که طرفدار مداخله نظامی خارجی در ایران هستند.
٣- کوشش همه جانبه برای جلب حمایت نیروهای دمکرات جهان به منظور برچیدن نظام دین سالاری حاکم بر ایران و مخالفت با هرگونه ” آلترناتیو سازی ” که بخواهد از طریق قدرت های خارجی دیکته شود.
بر این باورم که جنبش دمکراسی خواهی ایران موقعی میتواند احترام و پشتیبانی نیروهای دمکرات جهان را به خود جلب کند که ازطرح و برنامه و قدرت سازمان یافتگی مطلوبی در داخل و خارج از کشور برخوردار باشد.
٤- پشتیبانی از مبارزات دمکراسی خواهی مردم ایران و یاری رساندن به مبارزین داخل کشور به منظور شکل گیری آلترناتیو ملی، دمکرات و منتخب مردم ایران.
٥- کوشش همه جانبه برای آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی (بطور مثال برگزاری کنفرانس جهانی حقوق بشر درباره ایران).
٦- تدارک همه جانبه سیاسی، حقوقی، تبلیغاتی برای محاکمه کردن رهبران رژیم در دادگاههای بین المللی و زمینه سازی برای حضور نمایندگان اپوزیسیون دمکرات ایران در مجامع بین المللی.
٧- زمینه سازی برای شکل گیری “حکومت ائتلافی در دوران گذار” متشکل از نیروهای ملی و دمکرات و ترویج فرهنگ گفتگو و تحمل دگر اندیشان به منظور شکل گیری آزادیهای فردی و اجتماعی در جامعه، زمینه سازی برای تشکیل مجلس موسسان بمنظور تدوین و تصویب قانون اساسی جدید و تعین شکل و محتوای نظام سیاسی آینده با تکیه به مبانی اعلامیه جهانی حقوق بشر، دمکراسی پارلمانی، کثرت گرائی سیاسی، حفظ همبستگی ملی و یکپارچگی کشور.
روند کار:
پیشنهاد میشود کسانی که با این طرح (در صورت لزوم با اصلاحات تکمیلی که درکنفرانس اتخاذ خواهد شد) موافقند، آمادگی خود را برای شرکت در کنفرانس “پیمان برای اتحاد عمل مشترک” را اعلام دارند تا با همکاری همدیگر “کمیته تدارکات برگزاری کنفرانس” هرچه زودتر تشکیل گردد و از اشخاصی که با این برنامه و این طرح پشتیبانی میکنند بطور کتبی و رسمی برای شرکت در کنفرانس دعوت شود. ضروریست که کنفرانس طبق برنامه و بر اساس دستور جلسه برگزار گردد و از شرکت افراد و محافلی [جریان هائی] که قصد دارند برای دامن زدن به منازعات شخصی و گروهی هر اقدام سازنده ای را مختل سازند، جلوگیری شود.
برای اجرای این طرح، ضروریست که حداقل بین پنجاه تا صد نفر از فرهیختگان دمکرات و پیشتاز مقیم خارج از کشور شرکت داشته باشند.
برای اینکه اتحاد عمل مشترک آگاهانه و بطور باز و شفاف تنظیم شوند، با همه علاقمندان بطور “انفرادی” نیز تماس بر قرار گردد. پس ازاینکه موافقت تعداد قابل توجهی فراهم گردید، اسامی همه افراد که با طرح پیشنهادی موافقت میکنند، بطور “داخلی” به اطلاع جمع پشتیبانان خواهد رسید تا هر کدام بتوانند ضمن آگاهی از اسامی افراد و با شناخت و اعتماد متقابل، دوباره تصمیم گیری کنند که آیا حاضرند در جمع مزبور هم پیمان شوند و در صفوف مشترکی مبارزه کنند.
لذا ضرورت دارد که در چنین مسیری با شناخت نسبی از همدیگر و اعتماد متقابل عمل کنیم.
حسن (ذانیچ) ماسالی
پنجم سپتامبر 2020
hmassali@gmail.com
