شعر (۹۲)؛ پور مزد کافی (منظر)

پور مزد کافی (منظر)

(۹۲)

هر لحظه ام
گشایش دردی بود
هر ساعت
آوار مصیبتی

نه آفتابی به جوف شب می شد
و نه کمند روشنی
ز ماه
بر آیینه می فکند

تنها
چیزی چو بارقه سرکش
از ژرفنای خیال مشوشم
می گریخت
و پیوسته ام
به هول محض فرو می ریخت
و جان عاصیِ شب را
به آتش آشوب می کشید

وز بهت گنگ‌ دل° آشوبم
هیچکس
هیچ‌ ز رویای خویش هم
به هیچ حادثه نمی شنید

بر آن زمین خاره ی غریب
بر آن مزار غربت
تنها من بودم
که از تو می مردم.

سپتامبر ۱۹۹۵ – آلمان